levende bijenwoning

Het is er van gekomen, de boomstronk die er maanden lang lag heeft eindelijk een plaats gekregen tussen het groen. Deze bijenwoning is een experiment met een meer natuurlijke aanpak.

De bijenwoning is een uitgehold boomstronk met vier poten, vier levende poten. De poten zijn wilgenstammen die vijs- en schroefloos in de bodem van de boomstronk zijn verzonken. De poten reiken diep in grond waardoor ze wortel kunnen schieten. In tegenstelling tot dood hout hebben deze poten geen houtbehandeling nodig want ze vergaan niet. Ze groeien en zullen met hun loof bescherming bieden aan de bijenwoonst.

De wanden van de stronk zijn vrij dik, ze bieden veel bescherming tegen de elementen en zorgen dat de stronk onbehandeld een lange tijd meegaat. Er is er maar één opening, de ingang voor de bijen. De stronk kan niet opengemaakt worden en de honing is dus niet te oogsten. De honing is voor hun en enkel voor hun. Als er iets is dat de bijen vooruit kan helpen dan is dat de honing van de bloemen die ze zelf selecteerden.

Eet ik dan nooit honing? Soms wel, als ik me ziek voel en de kracht van de honing me kan helpen. Met een potje honing kom ik, of zelfs een kleine community, een lange tijd toe.

Medicinale consumptie van honing lijkt mij veel beter in balans met de draagkracht van de bij.

De stronk is ingesmeerd met leem en mulch, dit oogt en integreert mooi in de natuur. Maar de leem is er vooral om de uitdroging tijdens het huidige onverwachte warme weer te vertragen. Indien de nog iets wat vochtige stronk te snel zou drogen dan kan die barsten of zelfs deels open splijten. De leem zal er afspoelen zodra natter weer zich aandient. Wat goed is want bij natter weer willen we net dat de stronk sneller droogt.

Binnenin de stronk is de ruimte relatief klein en nog vrij ruw en organisch gevormd. De wand heeft enkele scheuren en openingen maar dat maken de bijen zelf weer dicht. Dit lijkt me ook natuurlijker en gezonder voor de bijen. Hedendaagse kasten zijn perfect. Ze zijn voorzien van wasplaten die de start van het honingraat patroon al voorzien. Ze hebben een vliegplank waarop de bijen kunnen landen. De kasten zijn volledig dicht en hebben de voor ons ideale vorm tot het bouwen van honingraten.

Omdat ze zo perfect zijn ze het volgens mij net weer niet. Veel dingen gedragen zich als een spier. Als je traint en oefent dan groeit de spier. Als je dat niet gebeurt, dan wordt de spier zwakker. Om een spier goed te laten ontwikkelen heb je tegengewicht nodig.

We hebben de neiging om het leven van de bijen makkelijker te maken. We doen dit met prefab honingraten, met vliegplankjes en de ideale standplaats, de bijen zelf in een kast te plaatsen, etc... Maar door ze in de watten te leggen nemen we hun uitdagingen en werk weg. Dit hebben de bijen net nodig om hun kundes verder te ontwikkelen en te behouden.

Uitdaging is het nodige tegengewicht om kunde te cultiveren en te behouden. Indien je systematisch uitdaging en taken van een organisme wegneemt, dan stuurt je dit naar afhankelijkheid.

Uiteindelijk wordt het organisme ziek mede omdat het zijn kundes niet meer kan uitoefenen. Wij ondersteunen dan iets wat eigenlijk nooit onze ondersteuning nodig had. Het organisme kan dan zo ziek worden dat er een moment komt dat je er niks meer kan of wil voor doen. En in dat moment gooi je de handdoek in de ring en geef je eigenlijk hun zelfstandigheid terug.

Ik wil graag vertoeven in een omgeving waar de organismen en systemen in hun kracht en zelfstandigheid gebrachten worden / laten staan. Dit lijkt me een stapsteen naar een rijker en stabieler leven waarin ik graag een toekomst zie.

En nu is het afwachten hoe de stronk er zal uitzien binnen een paar maanden. Hopelijk omhult in het groen en met zoemende bewoners.